Lyefjell. Varden, Ulvatjørn og Stubbanuten.

Lyefjeell har eg høyrt mang ein gong har fint turterreng. Det har berre aldri blitt noko av at me kjørde til Lye for å gå i heia der. Ei venninne spurde om eg ville bli med. Då bar det av garde forbi Bryne. Der kjørde me inn på Fv 506, Ålgårdsvegen. På Lye tok me av til Lyevegen. Eg kunne kjøra vegen heilt til endes forbi Monsanut barnehage.. Der var akkurat plass til to bilar for parkering før stiane inn i terrenget. Ein bil sto der frå før. Me fekk fint plass til vår bil.
Rett ved vegen var det skilting til Varden. Stien inn i skogen var noko blautt. Eg hadde nokså nye, kraftige joggesko. Heldigvis greidde eg å koma fram utan å verta våt i sokkane. 

Den første etappen inn til Varden var heller enkel. Terrenget var ikkje så bratt. Fleire markeringspolar var nymalte. Ved Varden møtte me ein turgåar som peikte ut retning for å koma til Ulvatjørn. Begge damene hadde ein turapp, "Trimpoeng". Me fann fram telefonane og sjekka at me heldt oss i den blåmerka løypa. Men så gjekk tatlet. Plutseleg såg me at me hadde kome ut av løypa. Då rota me oss over ei myr og gjekk i retning av det me meinte måtte vera Ulvatjørn. Endeleg kom me til ei merka sti. Men her var rødmerkene veldig svake, så her måtte ein skjerpa seg for å fylgja med.

Stien går ganske kloss i vatnet. Også her var det ganske blautt. Eg måtte sikta ut av løypa og treffa tuer eller steinar for å halda meg tørr. Det greidde eg her og.

Å, det er så godt med merking av løypene. Takk til dei som oppdaterar turstier.

Mykje av terrenget såg slik ut, i alle fall for oss som var der første gong.

Me vert litt små på ei stor myr. Kari leitar etter telefonen for ny rutesjekk.

Gåstavane kom godt med. Av og til måtte me forsera småbekker. Frå Ulvatjørn var det grei skuring ganske lenge på stien vår. Men så kom me til eit vegskille der det mangla opplysing om retning til Stubbanuten. Då måtte teknologien hjelpa oss. "Er du på på blå sti?" "Ja, alt stemmer her."
Etter eit nokså blautt skogsparti stemde det ikkje meir. Då gjekk me tilbake nokre ti-talls meter. Så sakte framrykking. Kari oppdaga ein mest uanselig sti då me gjekk litt fram og tilbake. Pålane med merking var gamle og særs slitne i malinga. Eg såg heldigvis pålane. Av og til sanste me raudt på litt lengre avstand. "Rykk fram! Her er det raudt."

Begge var storførnøgde då me kunne henta poeng i appen vår på Stubbanuten. Her fekk me selskap av ungdyr og ein gardbrukar. Kan henda han kalka. Bak traktoren rauk det ei gråkvit sky. Matpausen var verkeleg fortent. Desse tre toppane med poeng kvar plass, hadde kosta oss litt energi og hovudbry. Framleis hadde me eit godt stykke å gå i umark før me kom til Lye att. 

Idyllar fann me og. Over denne bekken låg det heldigvis ei bru.

Denne steinen hadde opning tvers gjennom. Det var ganske artig å sjå.

Mosen var av ein annan sort enn me elles ser. Til vanleg går eg jo oftast ved sjøen. Der har eg ikkje sett denne typen mose. Fint var det med det eg tok for gåsemure innimellom mosen.

Mose er spanande når ein tar seg tid til å studera han. Stien frå Stubbanuten til Lye fann me fram i utan problem. Terrenget var ganske lett å gå i der.

Kanskje dette er skogsmarihand. Eg har nok sett flest flekkmarihand på tuarar eg går. Nå prøvde eg å samanlikna bilete på nett. Fin og sterk i fargane var blomsten uansett. Denne runden vil eg nok ikkje ta fatt på aleine neste gong. Først må eg ta han saman med andre og bli tryggare på vegval etter Varden. Det må ikkje gå lenge til neste forsøk.