Strandvandring på Jæren. Sola kulturhus til Ytraberget i Sola.

I Sola kommune gjekk strandvandring nummer to frå Sola kulturhus til Ormen Lange i Sørnesvågen onsdag 8. september. På denne turen hadde eg følgje med Reidun Håland. Me ordna oss med skyss frå Sørnesvågen til kulturhuset mens den eine bilen sto att der. Men me kom jo fram til at me trygt kunne ha spasert sørover til Sola kulturhus etter at bilen var parkert. Så lærde me det til ein annan gong. Septemberdagen kunne by på 17 grader etter kvart. Dei aller fleste turgåarane hadde rikeleg med klede på seg etter forholda.

Frå Klepp var me minst fire personar. Først måtte me runda Sola kulturhus og kom parallelt med Fv. 510. Då me nærma oss Fv. 509, gjekk heldigvis stien under vegen og me kom i rolegare turområde.

Dette praktbygget tilhøyrer Atea. Støyen frå Fv. 509 var ganske stor her ei stund. Så det var godt å finna ein undergang som leda oss langs Sømmevågen. Eg hadde aldri vore på denne turstien før.

Det var ein fryd å gå langs Sømmevågen. Her har me nok vore i fly over bukta meir enn ein gong. I bestemte vindretningar må flya ta av over og fly inn over Sømmebukta før dei landar på flyplassen på Sola.

Det meste av turstien var tilrettelagd slik at ein kunne kjøra her med el-scooter eller rullestol. Men eit par plassar var det heilt umogleg for ein scooter å koma over nokre ulende parti. Det var berre nokre meter her og der. Me får håpa at Sola kommune får betre avtalar med grunneigarane slik at dette kan retta seg.

Her vil det det verta bråstopp for rullestol, t. d. 

Det var ikkje rare vinden under vandringa. Her er turfølgjet kome til Sørnesvågen og skulpturen Ormen Lange. Det var berre ein treorm som bukta seg litt på land og litt i vatnet. Eg vart ikkje akkurat imponert.

Det kan jo vera interessant for ungar.

I Sørnesvågen kunne me benka oss rundt fleire bord og benkar og nyta nista. Turen var eigentleg slutt her. Ganske mange av turgåarane ville oppdaga litt meir. Etter ein matbit og kaffi tok me ein sti som førde ut mot Ytraberget. Her er ein minnestein med påskrift av kong Olav. Over hans namn er namnet til Harald (Hårfagre) også rissa inn. Som ein del av nasjonalromantikken på 1800-talet, blei slaget ved Hafrsfjord vurdert som sentralt i Norges historie.

Det står Harald 872 og Olav 1972.

Holmar mellom Sola og Stavanger i Hafrsfjord. Me ser over mot Madlasandnes. Der gjekk neste tur.

Strandvandring på Jæren. Reke til Sola strandkapell.

Dei siste fire etappane for Strandvandring på Jæren sto Sola kommune for. Desse turane hadde eg sett mest fram til. Strekninga frå Sirevåg til Hellestø har eg jo gått fleire gonger i livet. Unntaket var den sørlegaste delen av Orrestranda. På Sola var eg godt kjend på Reke og sjølve Solastranda. I barndommen kunne me bada og sola oss alt me ville på Vaulen badeplass. Men så kom søndagane der far spesielt ville ut på sykkeltur og dagstur til Solastranda. Før eg vart sju år, sat eg bakpå hans sykkel. Eigen sykkel fekk eg først då eg var tretten år. Ei stund måtte eg låna mor sin grøne Olly sykkel. Han var lett å trø. Men bremsene det heller usikre. Litt trafikkfarleg.
Nå var det år og dag sidan eg hadde vore på Sola på stranda. Nok ein gong fekk me vidunderleg turver den 8. september.

Parkeringslassen ved Sola gård var stor nok for både vår gruppe og andre turgåarar. Eg fekk minne i hovudet. Då me måtte finna soleplassen vår så langt sør i barndommen, var det fordi stranda var totalt fullsett av familiar. Eg vart sendt barbeint til Sola gård for å henta vatn til mor og far sin kaffikjel. Det var litt skummelt. Men dei som dreiv garden var alltid velvillige og hyggelege, så vatn vart det.

Turleiarane i Sola Frivilligsentral førde oss først eit stykke nordover. Området her hadde ein del interessante hytter. Dei var veldig små, men i minst to etasjar. 

Her kan ein sjå korleis hyttetunet er laga.

Regestranda med utsikt til Solavika.

Sola strandhotell. Veret vart berre varmare og varmare. Hotellet speglar seg i ein stor pytt.

Dei med gule vestar er frå Sola frivilligsentral. Minst tre andre damer er frå Klepp. Me var godt representerte på kvar tur.

Sommardag vart det heilt og fullt då me kom fram til Sola strandkapell. Eg lurer på om det er Rott me kan sjå i horisonten. Noko heiter Søre Vardholmen og ligg vest av Stranden og Kolnes.

Eg står rett ned av kapellet og ser nordover.

Sola strandkapell eller Strandleiren kapell vart bygd i 1950. Det er bygd i tre og har sitjeplass til 60 personar. Turen var så kort at me tok returen til bilen ved Sola gård etter kort kaffipause. 

Strandvandring på Jæren. Vik til Orre.

Strandvandring på Jæren hadde ferie mest heile juli. I august var Klepp kommune ansvarleg for fire turar langs stranda. Den 11. august gjekk turen frå Vik til Orre Friluftshus. Med lokalkjende folk som turleiarar, fekk me oppleva å koma til Wiig-gardane. Første stopp var ved eit klyngetun. Dette tunet kan ein ikkje sjå frå Fv. 507, i alle fall ikkje slik utan vidare. 

Husa såg ut til å vera i veldig godt i stand. Her har nokon sans for å ta vare på historia.

På veg ned mot stranda passerte me eit vakkeret, gammalt hus. Det var kjekt å sjå kor fint det var tatt vare på.

Dette var også ein av dei mange, vakre sommardagane i 2021. Det er ikkje mange bølger å sjå i Nordsjøen. Nokre skarvar har funne seg ein god kvilestein.

Med som los hadde Klepp Frivilligsentral Jan Wiig. Han kunne fortelja om skipsforlis og kva som vart brakt i land for over hundre år sidan. Kvar vik ved sjøen hadde sitt namn som han fortalde om. Ganske kort tid før denne augustdagen, hadde Jan Wiig vore med på NRK sitt sommarprogram med seglbåten Statsraad Lehmkuhl. Han kunne røpa at turen frå land i ein gummibåt og ut til den staselege seglbåten hadde vore ganske strabasiøs. Kanskje helst i overkant farleg. Han og minst ein mann til hadde med seg ein heil gris og store mengder grønsaker til Statsraad Lehmkul. Eg såg programmet og forsto at dei var søkkvåte etter å ha streva i store bølger.

Orrestranda har eg vore på mange gonger. Men denne sørlegaste delen kjem ein ikkje til slik utan vidare. Då må ein gå gjennom tunet til dei som bur på Vik. Hytta me skimtar mot nord på biletet, har vore snupunkt for meg når eg elles går på Orrestranda. 

For å koma frå den sørlegaste delen av Orrestranda og til Orre Friluftshus, må ein gå opp til Fv. 507. Til alt hell hadde me med oss turleiarar som var lokalkjende. Ein av dei var Brynhild Wiig. Ho var ein av elevane eg hadde i tida på Klepp ungdomsskule. Nå loste ho oss langs gulrotstykke og små stiar på rett veg til hovudvegen. Elva som renn ut ved Orre, høyrer til Orrevassdraget. Ho kjem frå Orrevatnet og heiter Orreåna.

Orrestranda slik me kjenner henne best. Det var utruleg kjekt å få oppleva den sørlegaste delen av denne stranda i tillegg til den kjende delen.

Her er me nett ferdige med matpausen og klar for siste etappe inn mot friluftshuset. Dei aller fleste turdeltakarane har etter kvart fått av ytterjakkane og meir til. Lurast var dei som hadde valt kortbukse.